زبانحال حضرت زینب در شهادت مادر
زيـنـبـم مـن يــادگـار فــاطـمـه هـمـچو تـو من داغـدار فـاطـمه زينـبـم من؛ يـاس نـيلـوفـر شـده هـمـچو تو از داغ او پرپـر شـده زينبـم من قـد كمان و دل غمين جان زينب، اي پـدر خانه مشين التماست مـي كنم بـيرون روي جاي آه؛ هر لحظه فريادی كشی هستي من هم چو توغارت شده مرغ جان در هجر بی طاقت شده زينبـم؛ گرچـه زغـم پـژمرده ام صبـر از صبـر و تحمل بُـرده ام مـن وصـي اوصـيـاي مــادرم وارثــی بـــر دردهــاي مـــادرم بعد ازاين كد با نـوي خانـه منم بــانـي گــرمـي كــاشـانـه مــنـم خانـه دارت می شـوم جان پـدر بعد ازاين من ميروم در پشت در بـعـد مـادر؛ من بـلا گردان تـو جـان زيـنب ای پـدر قـربـان تو بر ولايت بعد از اين من حاميم در رخ شــمـع امـامـت فـانـی ام همـچو مـادر بعد از اين اُم اَبـم اُم اَب مـی بـاشـم و هـم زيــنــبـم صـاحب آن چـادر خـاكـي منـم از جـفـای دشـمنـان شـاكی مـنـم بعد ازاين باشم براي تـو عـصا بعد مادر چون شـده قـدت دو تا اي پدر بر می كشی از چه تو آه زينـبت محـرم بـود مانـنــد چـاه زينبت كمتر ز خشت وآب نيست اين غم سنگين تازه چيست چيست؟ دردها را از چه ميگوئي به چاه حال زينب بيش ازاين محزون مخواه مـادرم گفـته كـه بـاشـم يـار تـو از برای هـر غمی غـمخوار تو گرچه باشد سيـنه ام كوچك ولی پُر بُـوَد از عـشـق مولايـم عـلی آنـقـدر بـاشد كه سوراخش كنند از لهيـب در شـرر بارش كـنـند دست من كوچكترين خانه است بهـر بـشكستـن ولی آمـاده است مـن سـلام بی جوابت را جواب هم سلامم هم جواب و دل كباب هـمچو مادر درد را پنهان مكن می كُـشيـم عـاقـبت اينسـان مـكن جان زيـنب اي پدر امشب دگر بـر مـزار مــادرم بـا خـود بـبـر خواهـم امشب عـقـده دل وا كنم رازهـای ســيـنـه را افـشـا كـنـم بغض هـا بـگـرفته راه حنـجـرم صد هزاران حرف دارم در سرم درد دلـهـا دارمـــي بــا مــادرم از زبان خود، بـرادر، خـواهـرم بغض هـا بگرفتـه راه هر نفس غصه و غم سـاخته بهـرم قـفس اي پدر غم كرده جانم را به لب بين ز هجر افتاده ام در تاب و تب بين كه ايـوب دلـم بـي تـاب شد صـبـر در وادی دل نـايــاب شد دل هواي كوی مادر كرده است تـنـگ بـاشـد اين دل افـسـرده ام خواهم امشب من پرستاری كنم حـال مـادر پـرسـم و زاري كنم پــرسـم از وضعيـت بـازوی او از نـشـان سـيـنـه و پـهـلـوی او مـادرا بر گو به من يك امـشبی از نـشـان صـورتـت بـا زيـنـبی مادرا برگو كه محسن چون بود بـین ز هجر او دل ما خون بود بعد تـو گلـهاي تـو پـژمـرده انـد از همان شب كودكانت مرده اند طا قتم رفـته زكف ای وای من بــعـد تـو تـنـهـا شـده بـابـای من اشك بـابا در غمت رنگيـن شده غصه ها در سينـه ام سنگين شده حرف طفـلان تو دائم اين سخن مـادرا بـر گـرد خانـه؛ جان من فاطمه ای شيعه را يار و شفـيع كن فدا اين «سائلت» را در بقيع |